Nathan - Nancy : Schrijnend dat dit de enige oplossing was

"Schrijnend dat dit de enige oplossing was" (“Was dit nu echt de enige mogelijkheid om deze man te helpen”, vraagt Georges Otte, neuropsychiater aan het psychiatrisch centrum Dr. Guislain, zich af. "Ik heb er geen problemen mee dat euthanasie wordt toegepast in geval van ondraaglijk fysiek lijden, maar als er sprake is van psychisch lijden, dan denk ik dat er andere oplossingen zijn dan de dood. Vanuit mijn praktijk als neuropsychiater weet ik dat de wetenschap op vlak van fysieke therapieën en medicatie om psychische aandoeningen te behandelen in een stroomversnelling zit. Ook binnen de neurochirurgie wordt er hard gewerkt aan doelgerichte behandelingen. De toepassingen zijn momenteel nog niet mainstream, maar als er meer zou worden geïnvesteerd, zoals in de ons omringende landen, zouden we sneller resultaat boeken.")  Gazet van Antwerpen, 2/10/2013, p. 7

"Meeste Belgen vóór uitbreiding euthanasie (Uit een enquête afgelopen maand blijkt dat de meeste Belgen vóór een uitbreiding van de euthanasie-criteria zijn. Dat meldt de RTBF. 38% van de ondervraagden ondersteunt een wet die euthanasie toelaat voor minderjarigen die lijden aan een ongeneeslijke ziekte. Nog eens 36% gelooft dat zo'n wet eerder gunstig zou zijn. 13% heeft er geen mening over.)" Het Laatste Nieuws - 2/10/2013, p.5

"Eerste maar niet laatste euthanasie bij transgenders (Voor het eerst kreeg een man die vroeger vrouw was euthanasie. … Nathan Verhelst, die 44 jaar geleden geboren werd als Nancy, kreeg maandag waar hij al maanden om vroeg: euthanasie. De transgender wilde niet meer leven omdat de geslachtsoperatie die hij twee jaar geleden onderging, niet het gewenste resultaat had opgeleverd. 'Er was sprake van ondraaglijk fysiek lijden maar ook van een groot psychisch lijden, vanwege een lange voorgeschiedenis die tot zijn kindertijd terugging', zegt Wim Distelmans. De euthanasie is conform de Belgische wetgeving, die de procedure ook toelaat bij niet-terminale aandoeningen, op voorwaarde dat er dan twee bijkomende artsen, onder wie één psychiater, instemmen. In het geval van Nathan waren beide adviserende artsen psychiater. Jaarlijks krijgen enkele tientallen landgenoten euthanasie vanwege ondraaglijk psychisch lijden: vorig jaar waren het er 50, op een totaal van 1.430 euthanasiecases, vooral in Vlaanderen. 'Het taboe hierop is nog groot', weet Distelmans.) "De Standaard - 2/10/2013, p. 5

"Ondraaglijk lijden zit soms ook in het hoofd (Dat een terminale kankerpatiënt kiest voor euthanasie kunnen veel mensen nog begrijpen. Minder evident is het als iemand die al jaren zware depressies heeft, uit het leven wil stappen. … Het aantal niet-terminale patiënten die op basis van psychisch lijden euthanasie pleegt, is in de minderheid. Al halen de weinige gevallen vlot de pers en doen ze het debat oplaaien. Nadat de dove tweelingbroers Marc en Eddy Verbessem begin dit jaar uit het leven stapten omdat ze niet blind wilden worden, vroeg veel mensen zich af waar de grens ligt tussen euthanasie en geassisteerde zelfmoord. "Dit is een heel moeilijke kwestie", waarschuwt psychiater Dirk De Wachter. "Ik ben voor de wet op euthanasie, maar bij niet-terminale patiënten en psychisch lijden is er nood aan extra voorzichtigheid. Nu zitten we in een heel emotionele fase, waarbij de voor-en tegenstanders lijnrecht tegenover elkaar staan. Er moet hier rationeel en wetenschappelijk over nagedacht worden." De Wachter pleit voor extra procedures. "Nu zit er een maand tussen het verzoek en de euthanasie. Voor psychisch lijden is dat heel erg kort.”)   "

"Euthanasie ingeval van identiteitscrisis is een brug te ver (Opinie van Raf De Rycke, voorzitter van de organisatie Broeders van Liefde: “Ondraaglijk lijden volstaat op zich niet om euthanasie toe te passen. Het ondraaglijk psychisch lijden moet een objectiveerbare medische grondslag hebben. De instemming met euthanasie bij een identiteitscrisis overschrijdt niet alleen de grenzen van de letter en de geest van de euthanasiewet, maar roept tevens de vraag op of hier niet de krijtlijnen die de samenleving trekt rond zelfbeschikkingsrecht worden overschreden. Men laat niet alleen de waarde van het zelfbeschikkingsrecht primeren op de waarde van de beschermwaardigheid van het leven, men geeft bovendien een zeer vergaande invulling aan de mogelijkheden van het zelfbeschikkingsrecht. … De vlotheid waarmee euthanasie in de toekomst zal worden toegepast in combinatie met de vraag naar uitbreiding en verfijning moet ons als samenleving zorgen baren. Worden hier niet stilaan de kiemen gelegd van dood op bestelling en wordt de aandacht niet meer en meer afgeleid van de alternatieve mogelijkheden zoals palliatieve zorg, inclusief palliatieve psychiatrische zorg, behandelingsmogelijkheden van psychiatrische aandoeningen, ondersteuning bij existentiële vragen, ... ?”)"
De Morgen, 2/10/2013, p. 3 en p. 31.

 'Hij wou dood omdat hij geen vrouw meer was, maar ook geen man' ('Nathan was een man die ondraaglijk leed. Op psychisch vlak, maar ook fysiek, na die mislukte ingrepen', zegt professor Wim Distelmans van de VUB, die de euthanasie mee begeleidde. ‘Dit gaat niet om een man die even in een dip zat na een tegenslag. Er is meer dan een halfjaar overleg voorafgegaan aan zijn levenseinde.' Toch lijkt het moeilijker 'aanneembaar' dan andere gevallen van euthanasie: hier was een mislukte geslachtsoperatie de basis van alles. 'Als iemand nog veertig kilogram weegt en helemaal aangetast is door terminale kanker, hebben we het blijkbaar makkelijker om dat als ondraaglijk lijden te zien en euthanasie te aanvaarden als de juiste beslissing', zegt Distelmans. 'Maar je kunt ook ondraaglijk lijden zonder dat het fysiek aan je te zien is, zoals bij Nathan. Daar moeten we meer empathie voor leren opbrengen. We moeten zorgen dat zulke mensen goed opgevangen worden. En als dat niet lukt, moeten we respect tonen voor hun keuze rond hun levenseinde.') Het Nieuwsblad, 2/10/2013, p. 13.